Dag 5 Sequoia National Park

Hai die thuisblijvertjes,

Zo vandaag ook weer een lange dag gehad, ben blij dat we weer in een hotel zitten. Het begon vanochtend met de tocht naar Sequoia National park & Forrest. Wij lekker kachelen over de Californische snelwegen, onderweg nog wat ontbijt gescoord bij Starbucks (je moet toch gewoon met de lokale mensen meedoen toch?). In iedergeval we rijden lekker door en zien de bergen van het park al in de verte opdoemen. Zien we opeens een Nederlandse vlag langs de weg met een bord Fam. Berghuis erop. We konden het niet echt goed lezen, dus remmen, omdraaien en even checken natuurlijk. Komen we bij zo'n kraampje waar je fruit kan kopen, je weet wel, zo'n 'pak en laat geld achter kraampje'. Beetje rondkijken en zien we mensen in een tuin staan. Wij eropaf en stond een oudere man en vrouw in een tuin omringd met bamboo en in het midden, hadden ze een grote vijver. De man steekt zijn hand uit en verwelkomt ons in het engels. 'Hallo, bent u nederlands?', zei Elias. De man begon toen enthousiast in het Nederlands te praten over dat hij uit Zutphen kwam en zijn vrouw uit Overijssel. Dat ze daar al 12 jaar woonden en lekker in hun tuin aan het rommelen waren. De man vertelde verder over zijn zoon en nog wat dingen, maar moest andere mensen rondleiden die ook even voor ons waren binnengewipt. Hij gebaarde naar zijn vrouw dat ze ons verder moest helpen. Ze begon met het vertellen over hun mooie tuin en wat ze daar allemaal wel niet deden. In 12 jaar tijd hadden ze een mooi paradijs gemaakt midden in de woesternij. Achter het huis hadden ze diverse bomen met de meest uiteenlopende fruitsoorten. Alles was biologisch en onbespoten dus kon je het gelijk van de boom eten vertelde ze vol trots. We werden door, het nu enthousiast vertellende, oude vrouwtjje vol gepropd met vers fruit. Van appels tot chinese-dadels, tot fruit waar we nog nooit van gehoord hadden. Haar man kwam opeens langs gesjeesd, 'Hebben ze het gastenboek al getekend?' vroeg hij aan ons. 'Nee, dat hebben we nog niet gedaan' zeiden we. Oh had nou maar gezegd van wel, zei de oude vrouw, nu is hij dalijk weer boos omdat ik het vergeten ben, lachte de vrouw. Miranda schreef een mooie groet in het gastenboek en al pratend over ditjes en datjes liepen we samen weer terug naar de weg. Na een hartelijke afscheid sprongen we weer in onze waggie en reden weer verder naar de 'boompjes' toe.

Het was al de hele ochtend schittend weer, de zon scheen vollop en het was lekker tshirt zonder jas weer. Nadat we entree hadden betaald reden we het park binnen. Eerst nog foto's van het bordje en snel weer verder. Eerst volgde een steile klim de bergen door, na het genieten van talloze grandioze uitzichten, werd het langzaam meer bebost gebied. Het begon rustig met wat sparren en dennebomen die best groot waren maar niet echt bijzonder. Maar dan rij je een bocht naar rechts en dan zijn er gelijk 3 reuzen Sequoia's die voor je de hemel in reiken. Echt een heel bijzonder gezicht. Dus gelijk auto aan de kant en kijken naar die joekels. Nadat we wat bijgekomen waren, weer de auto in en opzoek naar 'General Sherman', de grootste boom (in doorsnede) van de wereld (11,5meter). Beetle-rock ook nog ff gechecked, maar snel weer door, want we waren echt super benieuwd hoe die General eruit zou zien. Ha, plaats gevonden, auto geparkeerd, stuk wandelen door het bos, en ja hoor daar staat ie dan. Een gigantische boom (joh!?). Is eigenlijk niet onder woorden te brengen, je moet het gewoon met je eigen ogen zien :-) Daar in de buurt door het bos gebanjerd en terug in de auto verder door het park scheuren. Hier en daar van die 'ohh, ahh' momenten want het is daar echt fantastisch mooi. Je waant je echt in een sprookjesbos met die kolossen om je heen. Niet alleen de flora, maar ook de fauna kwamen we tegen, een paar kinder-hertjes en hun mama, echt schattig die drie. Verderop wordt Sequoia-National park, Sequoia National Forrest (Kweenie waarom). Maakt verder niet uit, blijft een mooi landschap, alleen geleidelijker minder Sequoia's en alleen maar 'normale' dennen en sparren. Aan het einde van 'Generals Highway' en aan het einde van het park gekomen besloten wij om de highway 245 naar beneden te nemen, lekker binnendoor i.p.v. over de saaie snelweg, dachten we. De 245 is een kronkel weg waar je helemaal eng van wordt, meeste stukken kan je niet harder dan 20Mph, we deden er echt waanzinnig lang over. En het meest irritante is dat het echt binnen 1 uur pik donker wordt. Om 17:00 uur schijnt het zonnetje nog en om 18:00 is het pikdonker. Dus wij scheuren door, want we wilde naar het plaatsje Exeter om lekker te eten en te overnachten. Maar eigenwijs als wij zijn hadden we geen kaart o.i.d. alleen een printje van Fresno naar Sequoia NP. Lekker handig als je in het pik donker over kronkel weggetjes in het rond scheurd ;-) Uiteindelijk kwamen we in een groot gebied waar ze allemaal fruit telen. Kilometers lang fruitbomen langs de weg, maar geen bordjes ofzo, nee dat niet. Dus na 2 uur lang op een rechte wegen langs fruitbomen te hebben gereden en verkeerde afslagen te hebben genomen en totaal verdwaald te zijn, hebben we toch maar een KAART gekocht bij een benzinepomp :-) Eindelijk, na een eeuwigheid komen we in Exeter aan, was er echt helemaal niets aan :-( 'gezellige' restaurantjes waren er niet (niet eens een MacDonalds ofzo), geen hotels, helemaal niets. Besloten om naar Visalia te rijden, na 30 minuten aangekomen, eerste best hotel die we tegen kwamen in gelopen. Hadden ze alleen nog maar suites met jacuzzi's, nou daar zeg je geen nee tegen als je een hele dag onderweg bent geweest :-) We hebben onze spullen gedumpd en daarna lekker mexicaans wezen eten in het leuke centrum van Visalia. Daarna lekker gebubbeld in de bubbelbad :-) Miranda ligt allang op een oor, ik ga zo ook lekker slapen. Morgen weer een lange rit naar Death Valley!

So Long!

xxx, Elias & Miranda.

Foto'zijn te zien op:
http://www.flickr.com/photos/ehi/sets/72157608730556585/

*update*
Hier de google-earth .kmz van de trip:
http://www.eliashermoso.nl/gpslogs/sequoia_np.kmz